Nou ja, gewoon? Minder doen blijft het moeilijkst van minder kunnen. In het begin ging het heel goed, qua minder doen. Logisch: ….
… toen kón ik gewoon niks: niet lopen, niet staan, amper zitten en bijna niet liggen. Ik kon niet denken en niet te lang tv-kijken. Ik kon geen boek vasthouden. Duidelijk.
Maar nu, nu is de ergste acute pijn weg. Ik kan weer lopen, fietsen, staan en zitten. Het kan alleen allemaal maar heel kort. Typen maximaal een half uur, lopen maximaal 10 minuten. Per dag.
Dat schiet dus niet op, qua actie-radius.
Mijn mentale actie-radius is stúkken groter – en dat wringt.
In de herfstvakantie waren de kinderen een week (een hele week!) uit logeren. En manlief was de hele week vrij. Hét moment om iets leuks te doen, samen. Parijs, Berlijn, Londen… ze passeerden de revue, maar ik besloot verstandig te zijn, niet zo’n verre reis te ondernemen en in plaats daarvan mijn energie in te zetten om toerist in eigen stad uit te hangen. Klein denken; ik werd er steeds beter in, vond ik.
Zo gezegd, zo gedaan: op maandag gingen we op pad – en de rest van de week lag ik op bed om bij te komen. Ook een dagje Rotterdam was teveel gevraagd, bleek.
Ik moet niet gewóón klein denken – ik moet microscopisch klein denken.
Niet: een weekje op vakantie in eigen stad, en zelfs niet een dagje. Een óchtendje – dat is haalbaar. En daarna de rest van de dag gewoon keihard dimmen. Rust nemen. Minder doen.
Heel langzaam begin ik het door te krijgen, dat microscopisch klein denken – maar moeilijk blijft het. Gelukkig kan ik weer een boek vasthouden 
