Gedachten
comments 5

Een simpeler leven: anders dan anders

wpid-wp-1449393278558.jpg

Een ander mens – dat voel ik me. Níet per se een beter mens, helaas.

Vroeger, ja, vroeger.
Vroeger was mijn leven heel anders.

Ik stond vroeger veel vroeger op.
Om half zes, en dan schreef ik een artikel, een column of een complexe mail.

Ik besteedde vroeger vrijwel geen tijd aan het huishouden.
Mijn man deed het leeuwendeel van het huishouden, zodat ik mijn tijd en energie in mijn werk kon steken.

Ik was vroeger bijna elk moment van de dag productief.
Van opstaan tot slapengaan – mijn schema lag vast. En dat schema leverde een heleboel op: 7 tot 10 blogberichten per week, elke dag een #twittercolumn, een grote, inspirerende community op social media, een uitdagende carrière waar ik blij van werd en waar ik heel veel van leerde.

En mijn vroeger is niet zo lang geleden.
Het vroeger waar ik het nu over heb, eindigde in juli, ongeveer. In juli werd ik ziek* – en sinds ik ziek ben, ziet mijn leven er radicaal anders uit.

Ik sta om half acht op – in plaats van om half zes. Mijn medicijnen doen hun werk, maar zorgen ook voor een aanhoudende vorm van slapeloosheid. Waar ik vroeger uit mezelf wakker werd om half zes (of zelfs eerder), word ik nu pas om kwart over zeven wakker. En dan ben ik nóg niet uitgerust.

Ik besteed het grootste gedeelte van mijn dag aan het huishouden.
Niet dat het blinkend schoon is bij ons thuis, want schoonmaken doe ik nog steeds niet. Nee, ik besteed het grootste gedeelte van mijn dag aan koken.
Geen ingewikkelde driegangen-diners, maar gewoon: soep en een hoofdgerecht.
Dat koken kost me elke dag vier uur – minstens.
Ik begin om 9 uur ’s ochtends met de voorbereidingen, en ben daar rond een uur of 12 klaar. Dan ga ik opruimen, uitrusten, de kinderen ophalen, en om een uur of vijf maak ik het avondeten af.
Dat het zoveel tijd kost, komt deels omdat ik nogal vergeetachtig ben. Dat was ik altijd al (vandaar mijn bijnaam Soephoofd!) maar de medicijnen en het daaruit voortvloeiende slaapgebrek gooien daar nog wat schepjes bovenop… Een recept lees ik dus honderd keer – minstens. Tijdens het koken google ik me suf: hoe lang moet een ei koken? Wat is julienne? En uien karameliseren – hoe moest dat ook alweer?
Bovendien ben ik negen van de tien keer, ondanks herhaaldelijk controleren, tóch een essentieel ingrediënt vergeten – en moet ik dus heen en weer naar de winkel.

Ik ben vrijwel niet productief.
Afgezien van koken, doe ik extreem weinig. Laat staan dat ik een back-to-back schema heb dat tastbare resultaten oplevert.
Een twittercolumn? Da’s eeuwen geleden.
Elke dag bloggen? Heb ik geprobeerd, maar dat bleek nog niet vol te houden.
Een levendige community? Daarvoor ben ik veel te weinig online, helaas.
Ik ben al blij als het avondeten gelukt is.

Maar: was het mijn leven dat anders was…of was ik gewoon een heel ander mens?
Hoe langer het duurt, hoe meer ik denk dat dat laatste het geval is.

En dat is heel dubbel. Want ik er bij stilsta hoeveel ik niet meer kan, word ik heel verdrietig. Terwijl (en daar zit dus het dubbele) ik heel blij ben met mijn leven nu. Want al die beperkingen leveren ook wat op. Geen geld, status of contacten, maar wel een hoop rust. Een gezond(er) lijf. Een gelukkig(er) gezin.

Ik ben kortom blij met wie mijn nieuwe ik ís – als ik maar niet te lang stilsta bij wat mijn oude ik dééd.

*) ik heb reuma – Spondylartopathie, om precies te zijn. Dat heb ik al heel lang, maar in juli verergerde het. Sinds die tijd ben ik aan het herstellen – en mezelf min of meer opnieuw aan het uitvinden.

Comments

comments

5 comments

  1. Pittig zeg, maar ook mooi hoe je zo’n ontwikkeling doormaakt. Ik herken het deel dat je gewoon écht niet kan wat voorheen lukte (bijvoorbeeld door zwangerschap) en dat juist een nieuwe prioritering ook rust en geluk kan geven. Ben benieuwd hoe je pad gaat lopen en wens je vooral een fijne balans toe!

  2. Ik zit al een tijdje te denken wat ik nu moet zeggen, maar ik weet het niet. Het is zo’n gevecht met jezelf en met je ambities. Hou je haaks (want dat lukt soms zelfs – letterlijk – niet eens!) en tel je zegeningen. Dat zal de ene dag makkelijker gaan dan de andere. Je bent nog steeds dezelfde maar in een ander jasje. Zet ‘m op ouwe taaie xxx

  3. Wat een bericht Diane! Dit heb ik even gemist over jou. Ik schik er een beetje van. Wat een enorme impact moet dit op jou hebben en op je lichaam en je gezin! Toevallig dacht ik nog aan je twitter columns afgelopen week, daar er een uitermate geschikt en smakelijke situatie voordeed voor een twitter column. En toen dacht ik al dat ik je gemist had op fb. Maar ben zelf ook onregelmatig actief op fb moet ik zeggen. Ik wil je wel honderd dingen zeggen, maar we kennen elkaar helemaal niet. Misschien is je sterkte wensen wel de belangrijkste. Dus bij deze! En ik hou je blog wat sterker in de gaten. Liefs van een medemama en bewonderaar!

  4. Pingback: Soupe de la Semaine: Pompoensoep met Honing uit de oven

Laat een reactie achter bij Barbara Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *