Gedachten
comments 4

Een kleiner leven. Of: de zoektocht naar een dagelijks half uurtje.

diana van ewijk

“Lees jij elke avond voor? Echt, elke avond?” vroeg ik ongelovig aan een vriendin.
Ze keek me een tikkeltje bevreemd aan.

Logisch ook, het was of ik haar vroeg of…

… ze elke avond, stipt om acht uur, stomende sex had.
Of dat ze elke dag van Rotterdam naar Delft rende – en terug.
Maar voor mij is het bijna even onbereikbaar.

Elke avond voorlezen – dat wil ik al sinds 2005.

Dat was het eerste waar ik aan dacht toen ik zwanger bleek van de eerste.
Gezellig, in een schommelstoel op de slaapkamer, naast het bed van een rozig kindje, eindeloos voorlezen uit een mooi boek. Roald Dahl, Annie M.G Schmidt, Kruistocht in Spijkerbroek, Harry Potter, De Wereld van Sofie – ze zouden allemaal de revue passeren.

10 jaar later is het – en ik krijg het niet voor elkaar.

Het leven is te druk.
Ik doe heel veel geweldig leuke dingen met geweldig leuke mensen die geweldig leuke plannen hebben. En daar ben ik, elke dag weer, blij om. Maar…

De bottom line is: ik heb het dood-ordinair te druk om voor te lezen.

Dat half uurtje per dag: ik kan het gewoon niet opbrengen.
Want er is altijd nog wel een mailtje te lezen, een blog te schrijven, een tweet te versturen.

Meer genieten van de kleine dingen – dat willen we allemaal wel.

Ik in ieder geval wel.
Maar ja, wat is dát moeilijk.
Als ik iets doe, doe ik het goed. Voor de volle 190 procent.
En ik vind heel veel leuk, dus ik doe ook heel veel dingen. Voor die volle 190 procent.

De baby’s zaten bijna fulltime op de crèche.

Wij werkten allebei, ik was druk met bedrijven opzetten.
Daar heb ik geen spijt van: ik ben niet de allerbeste babymoeder. Eindeloos knuffelen, badderen, gezellig gewoon wat zitten samen – dat zit niet in mij. Daar ben ik veel te ongeduldig voor.

Maar nu… Lena wordt al bijna tien.

Tien!
Ze gaat over acht jaar het huis al uit.

Het voelt of ze er net pas is…

… en nu blijkt ze meer dan de helft van haar tijd bij ons er al op te hebben zitten.
Voorlezen? Dat vindt ze vast nog maar een paar jaar leuk.
En Jet blijft ook niet eeuwig klein, hoe graag ik dat ook zou willen.

Ik wil een kleiner leven, nu de kinderen groter worden.

Een leven waarin tijd is om samen te lezen.
Om elkaar te spreken – en dan niet alleen om onze to-do-lijsten naast elkaar te leggen.
Om met meer aandacht te koken – in plaats van rambam alles in elkaar te knallen.
Om lokaal boodschappen te doen, bij boeren in de buurt – in plaats van elke dag in dezelfde mandjeskassa-rij bij de Albert Heijn.
En om elke dag, ja élke dag, voor te lezen – in plaats van dat nog eens tien jaar bij een voornemen te houden.

Het is tijd voor een nieuwe balans.
Voor een simpel leven.

Hoe en wat, dat weet ik nog niet precies.
Maar Harry Potter ligt alvast klaar op mijn nachtkastje.

 

 

*

Dit liedje van Jaqueline Govaert zit al maanden in mijn hoofd. Prachtig!

Comments

comments

In categorie: Gedachten

door

Diana van Ewijk is, naast officieel Soephoofd, ook kapitein van het #KliekjesCollectief en social mediamanager in #BlueCity010. Een storyteller met de focus op foodwaste!

4 comments

  1. Aimee zegt

    Deze tijd met de kinderen krijg je nooit meer terug!!! Geniet samen zoveel als het kan…het leven is al zo kort en nu kan het inderdaad qua leeftijd nog.
    X

Laat een reactie achter bij Aanmoddermoeder (@DianaVanEwijk) Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *