De mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest – en dat gaat ook op voor extreem volgeplande weken. Ik leef in continu vrees voor van-hot-naar-her-drukte, maar dat blijkt tegenwoordig altijd mee te vallen. Langzaam leer ik het, dan niets-doen. Onder druk van de kinderen, dat wel: die hebben momenteel veel behoefte aan gewoon, zitten en zijn.
Ook leer ik iets minder magisch-realistisch met tijd om te gaan. En, cruciaal: daarop te anticiperen. Lees: goed in de agenda kijken en (drie)dubbele afspraken toch maar afzeggen. Klinkt simpel genoeg, maar als je zoals ik onbewust uitgaat van onbeperkte uren in onbegrensde dagen, met onmetelijke energie – tja, dan is dat nog een flinke kluif.
Read More