Omdat Diana overal een mening over heeft, schrijft ze graag columns.
Op mijn zeventiende was ik verslaafd aan friet. Een hele herfstvakantie lang at ik drie keer per dag slappe friet uit een klamme papieren zak van de plaatselijke snackbar. Het was het logische gevolg van een experiment waarbij ik mijn brave dagritme omruilde voor een wat rock&rolliger nachtritme.
Alles zat al de hele dag tegen – en het was pas half acht. Ik had knallende koppijn, mijn pillen waren op, mijn havermout brandde aan, de kleuter wilde vlechten – of nee, toch niet – of jawel, toch wel – of nee – tóch een hoge knot. Nee, twéé hoge knotten. De negenjarige herinnerde […]
“Ik wil niet naar school,” zei ze gedecideerd. Het was half 8 ’s ochtends. Ze had tot veel te laat buitengespeeld de vorige dag, en was veel te vroeg wakker geworden, van al die veel te hard fluitende vogels. Ze had er duidelijk geen zin in, school, maar ze moest; de zomervakantie liet nog een […]
… ze bedoelt het lief, mijn mini-puber. Ze heeft al sinds haar vijfde commentaar op mijn ‘dikte’. Ze ziet me het liefst op lompe sloffen, want die passen veel beter bij me dan elegante sandaaltjes – die zijn meer iets voor dúnne moeders. Natuurlijk is het ook grappig, dit soort opmerkingen. Natuurlijk moet ik er negen […]
Toen ze voor het eerst op schoolreisje ging, vloeiden de tranen rijkelijk. Niet die van haar; zij was druk met regelen dat ze naast haar allerbeste lievelingsvriendinnetje kon zitten. Nee, het waren míjn tranen die zo rijkelijk vloeiden.
Die ene film met die kinderen, die wasbeer en die verrekijker. Of: Un Long Dimanche de Fiançailles. Maar ook: man buns. En baarden. Ik heb er niets mee. Met De Kleine Prins ook niet, trouwens.
Gisteren zwijmelde ik nog bij haar tien mini-teentjes, vandaag knijp ik onwillekeurig mijn neus dicht als ze haar schoenen uittrekt. Mijn ooit zo kleine baby’tje heeft inmiddels flinke zweetvoeten. En ja…
Ik ben een eilander. Letterlijk slechts half: mijn vader komt van een pittoresk Moluks eiland, mijn moeder gewoon uit de Hollandse klei. Maar figuurlijk helemaal, met huid en haar, met heel mijn hebben en houden. Ik bewoon namelijk, in het dagelijks leven, een eilandje. Een heel kleintje weliswaar, middenin de stad, maar toch – een eiland is […]
Gisteren was zo’n dag. Zo’n dag die, qua opstaan, al helemaal verkeerd begint. Zo’n dag die onvermijdelijk volgt op een weemoedig weekend. Nergens zin in. (en dat terwijl ik het leukste werk van de wereld heb.) Ruzie met de kinderen. (nou vooruit, die waren ook wel behoorlijk aan het klieren, daar zou iedereen, zelfs op […]
1245,813 – dat is het aantal uren per jaar dat ik mopperig ben. Of nou ja… mopperig? Stik-chagrijnig is een beter woord – met uitschieters naar diepwanhopig. Want al sinds 2009 probeer ik 1245,813 uren per jaar twee onverenigbare zaken te combineren. Hoe dat zit? Nou…