Het was weer een fijne week, qua #andersomdraaien. Na twee weken proefdraaien beginnen we langzaam een vorm te vinden. Toch liepen we deze week tegen een onverwachts probleem aan – en blijft het lastig…
… lastig om te bedenken wat jullie interessant vinden, lastig om het aantal onderwerpen te beperken en lastig om online een diepgaande discussie te voeren. Want eenheidsworst-angst ligt op te loer. Maar… daarover later meer. Nu eerst spannend nieuws:
Zondag, 8 maart, gaat de besloten Facebookpagina Andersomdraaien live!
Deze besloten Facebook-groep is alleen toegankelijk voor leden. En omdat het een besloten groep is, kun je, zonder dat iedereen mee kan lezen, jouw mening/twijfels/ideeën in de groep gooien. Ook komen jouw meningen niet op je eigen timeline te staan.
Zo ontstaat er een veilige sfeer waarin iedereen zijn/haar mening kan geven, verhaal kan vertellen, twijfels en ideeën kan delen. En dat is nodig ook, zo bleek deze week, want…
… online discussiëren: hoe doe je dat eigenlijk?
De reden waarom we voor een online huiskamer op Facebook kozen, is omdat het ten alle tijden beschikbaar is voor iedereen. Je post een bericht, en iedereen kan op zijn/haar eigen tijd reageren.
Na drie weken blijkt dat deels te werken: mensen reageren, ieder op het tijdstip dat hen het best uitkomt, op een discusie-onderwerp. Mooi!
Maar: wordt het niet teveel eenheidsworst?
Van verschillende kanten horen we dat er wel erg eensgezind gereageerd wordt. En, vervelender: dat mensen met een echt afwijkende mening die mening niet goed durven inbrengen – bang om gekielhaald te worden.
Onze vraag: heb jij dat ook?
Wil jij meer pit in de discussie – en weet je hoe we voor elkaar krijgen?
Laat het ons dan vooral weten, want wij willen heel graag zoveel mogelijk verschillende meningen en mensen met elkaar in gesprek brengen – en dat kan alleen als iedereen zich veilig én uitgedaagd voelt om zijn/haar mening te delen.
De thema’s van Andersomdraaien, week 2
Goed. En dan gaan we nu verder met de discussies die deze week speelden op de openbare pagina #Andersomdraaien. Lees je mee?
1. Aangeboren onderdanigheid?
Soms kom je op een stelling die zich niet laat #andersomdraaien. Deze week kwamen we dankzij Christel, die ons attendeerde op dit stuk van Mary, even terug op het 50 tinten grijs-topic van vorige week: als je into SM, bondage etc bent – prima. Dan ben je, om even met Marlies Dekkers te spreken: geboren met die seksuele voorkeur.
Maar andersomredeneren gaat in dit geval niet op: dat dat onderdanige vrouwtje in iedere vrouw verstopt zit. Pfff.
2. Delven jongens het onderspit?
Veel vrouwen hebben een hekel aan het woord ‘feminist’, omdat ze ervan uitgaan dat feminisme tegen mannen is. In bovenstaand filmpje beargumenteert een old skool feminist juist waarom mannen meer moeten worden gekoesterd en beschermd.
Patty merkt in haar reactie op:
“Dit is de reden waarom er nu zoiets als Schorem in Rotterdam is ontstaan en er volgt denk ik een hele trend. Mannen hebben ook behoefte aan een plek voor zichzelf waar ze gewoon man kunnen zijn.”
Het filmpje wat we daarna deelden, sloot daar mooi bij aan:
Vrouw Haaksma deelde een link naar een documentaire ‘De echte jongens-film’, van Katinka de Maar:
“Wat mij vooral is bijgebleven is dat het onderwijs (met name op de basisschool) grotendeels in vrouwenhanden ligt. Waardoor veel jongens zich minder goed kunnen identificeren met hun onderwijzer en ‘jongensachtige’ eigenschappen – zoals druk zijn, wilde spelletjes spelen, etc – afgestraft worden. Met als gevolg gefrustreerde jongens die geen plezier meer hebben in school en die te vaak en te snel worden opgezadeld met labels als ADHD.” – Vrouw Haaksma
Vraag: wat denk jij? Zijn mannen echt de klos, nu vrouwen sterker worden? Met andere woorden: onderdrukken sterke vrouwen de mannen?
Vraag: Wat vind jij?
Moeten wij vrouwen meer zorgen, zodat zij mannen beter kunnen presteren? Of onderschat de mevrouw in dit filmpje de man schromelijk?
3. Kantoormannen
Als tussendoortje tipte Tessel ons deze hilarische column over kantoormannen. Met een flinke korrel zout, uiteraard, maar wel erg passend bij de twee voorgaande artikelen, over wegkwijnende mannen.
4. Beertjes en bedjes
Wij worden altijd heel erg blij als iemand zelf een bericht op onze pagina zet. Om een stelling in te brengen, zoals Kim vorige week deed, of om een ervaring te delen, zoals Sandra afgelopen week deed. Wat een heerlijk bericht, en wat ontzettend herkenbaar, de twijfel die Sandra zelf even voelde toen ze voorstelde het beertje en bedje mee te nemen.
Vraag: herken jij dat ook?
Voel je de neiging je kind voor te bereiden op teleurstelling, of afkeuring?
5. “Kind, wat zie je er prachtig uit!”
Als moeder van een krullenkleuter krijg ik het vaak te horen: “Wat een prachtig haar heeft je dochter!” Maar zij krijgt het nog veel vaker te horen: “Kind, wat zie je er schitterend uit.”
Fijn, die complimenten… maar ook ongemakkelijk. Want de nadruk komt zo wel erg te liggen op haar uiterlijk. Zij wordt gecomplimteerd met hoe ze eruit ziet – iets wat ze dus niet zelf voor elkaar gebokst heeft.
Mijn oudste dochter heeft geen krullen, en die wordt continu gecomplimenteerd met haar tekeningen, haar rekenwerk en haar programmeer-ambitie – dingen ze ze zelf heeft geleerd.
“Ik denk dat de beoordeling op het uiterlijk iets is waar je nooit van af zal komen, dat zit er gewoon in, en is zo oud als de mensheid zelf.
Het is een van de eerste dingen waarop beoordeeld wordt, met het oog op de voortplanting.” – zei Daphne
En daar ben ik het persoonlijk ook wel mee eens: wij mensen moeten nu eenmaal ergens op beoordelen, en uiterlijk is het makkelijkst. Daphne zegt:
“Benadruk juist dat iedereen ánders is. En dat iedereen goede punten heeft. Het liefst in karakter, maar als je kind dan toch per sé een fysiek aanwijsbare houvast wil hebben (bij jonge kinderen is dat vaak begrijpelijker) dan vind ik het geen doodzonde om het over die mooie krullen te hebben. Of juist die mooie bruine ogen, die sterke armen. Iedereen is mooi op z’n eigen manier.”
Ook daar ben ik het roerend mee eens, alleen… bij mijn kinderen landt dat niet. Niet echt:
“Het punt is alleen dat ze mooi willen zijn op de standaardmanier. Disneyprinsessenmooi: dik haar, dunne taille, grote ogen etc. En, nu Lena groter wordt: MoviestarPlanetmooi. Rationeel begrijpen ze het wel, maar op emotioneel gebied schiet ze toch te kort, vindt ze.”
Daarom vind ik de reactie van Liesbeth ook mooi:
“… ik weet dat ik naar maatstaven van uiterlijk niet te klagen heb, toch wil ik liever niet op een foto en kijk ik nooit in een spiegel. Die chronische onzekerheid, die inderdaad rond mijn zesde / zevende begon, is nooit opgehouden te bestaan. En die gaat feitelijk niet over mijn fysieke verschijning, maar over diepere dingen, ‘er mogen zijn’.”
En daar word het interessant, want dat is precies wat ik enorm lastig vind om, als moeder van een onzeker meisje, bij te sturen:
Toen Lena zelf nog klein was, veerde ze altijd op als er iemand op hen afkwam, roepend: “Kind, wat zie je er schitterend uit!” – om vervolgens heel sip in haar schulp te kruipen als de betreffende mevrouw haar zusje bleek te bedoelen. Sindsdien profileert zij zich op iets anders dan haar uiterlijk: rekenen, tekenen, bijdehand gedrag. Zij is een ‘stoer meisje’, en wil niets meer met dat getut te maken hebben.
Ik denk niet dat dat een volledig eigen keuze is, maar ingegeven door de krullencomplimenten waar Jet onder bedolven wordt. Op dat niveau (die basisonzekerheid) wil ik dus bijsturen, maar… Hoe doe je dat?
Vraag: hoe doe jij dat, omgaan met het onzekere zelfbeeld van kinderen? Of hoe ging jij hier vroeger mee om?
Als één van jullie hier tips voor hebben, uit eigen ervaring, of anders: laat dan asjeblieft een comment achter op onze Facebook-pagina Andersomdraaien. Twee weten meer dan één 
*) beeld via Gids voor de Kantoorjungle. Aanrader, deze hilarische Facebook-pagina!
