Gisteren zwijmelde ik nog bij haar tien mini-teentjes, vandaag knijp ik onwillekeurig mijn neus dicht als ze haar schoenen uittrekt. Mijn ooit zo kleine baby’tje heeft inmiddels flinke zweetvoeten. En ja…
… dat ‘flink’ bedoel ik óók letterlijk – ze kan al bijna terecht op de dames-afdeling van de schoenenwinkel.
Natuurlijk vind ik het fantastisch dat ze zo gróót wordt.
Ik bedoel: ik kijk niet per se uit naar de puberteit, maar ik vind het het geweldig om haar langzaam maar zeker te zien veranderen in een écht mens, met een eigen mening en een eigen leven.
En daar zit ook precies de kneep: een eigen leven?
Ze is voor mijn gevoel nog maar net in míjn leven. Ik kan me haar geboorte nog als de dag van gisteren herinneren. De eerste keer naar de opvang, de eerste stapjes, tandjes, woordjes…
En ja, ook de eerste mini-puberbui herinner ik me maar al te goed; maar daar word ik dan toch net iets minder nostalgisch van.
De negen dingen die iedere moeder van een mini-puber herkent
- Je verandert in anderhalve minuut van liefste moeder van de hele wereld in de allerstomste faalmoeder ooit – en terug.
- Je kunt tussen half vier en half negen niet op je computer, want daar zit *iemand* net een schaarsgeklede zombie-miniversie van zichzelf in elkaar te Movie Star Planet’en.
- Je negenjarige dochter begint te pas en te onpas over de gaatjes die ze ECHT HEEL GRAAG MAM, in haar oren wil – en laat je vervolgens tot vervelens toe YouTube-filmpjes zien waarop dertienjarige meiden vloggen over het vierde gaatje dat ze laten schieten – in hun neus.
- Kleren klaarleggen voor de volgende dag? Dat doe je nog wel, maar meestal hoor je dan de volgende ochtend een homerisch hoongelach vanuit de badkamer – en vind je die geweldige outfit terug naast de toiletpot. Zij kiest zélf wel wat ze aantrekt, dus.
- Die te leuke kinderschoenen waar je in een onbewaakt moment voor zwicht blijken te klein. Veel te klein. En veel te verantwoord, dat ook. Jouw mini-puber draagt het liefst felgekleurde sneakers met klittenband. Birkenstocks sandaaltjes, mam? Muhahaha…
- Terwijl jij ‘s ochtends de klitten uit het haar van je kleuter kamt, hoor je beneden de deur dichtslaan. Ah, de mini-puber is weer eens alleen naar school vertrokken – en daar ben je al bijna aan gewend.
- Het geheugen van je telefoon zit vol. Met pre-puberale selfies, screenshots van Movie Star Planet, undercover filmpjes van jezelf toen je na een doorzakavond met wallen onder je ogen aan de ontbijttafel zat en foto’s (een stuk of 397) van die schattige kat van de buren.
- Vanaf een uur of drie ‘s middags loopt je telefoon vol Whatsappjes. Niet voor jou; voor je dochter. Appjes die bolstaan van de onbegrijpelijke emoticons (een engel, ananas, scheelkijkende kat, feestelijk afgesloten met een hartje – Uh… whut?)
- Toen je nu bijna-tiener net geboren was, nam je je heilig voor haar pas op haar zestiende een telefoon te geven – op zijn vroegst. Zestien – serieus?! Negen is best ook een mooie leeftijd voor een sim-only abonnement, toch?
Toch is het niet louter kommer en kwel, dat leven met een mini-puber in huis. Maar het gaat wel snel. Razend snel. Gelukkig heeft ze nog een klein zusje…
Van stomste faalmoeder óóit tot allerallerliefste – in één minuut. 9 #minipuber-dingen die elke moeder herkent: http://t.co/km2qiF6BdZ
Jeetje, dit klinkt alsof het morgen voor mijn deur staat!!! Kan niet, want ik heb twee jongens waarvan de oudste nog 6 moet worden deze zomer. Dat met die telefoon kan ik me zooo voorstellen! Gelukkig kan ik nog 4 ( misschien wel 5 met jongens) zomers struisvogelen wat dit betreft. Ik wens je veel succes en wijze beslissingen in de heftige perioden. Heb je al wel een potje chill-pillen in huis?
Die chill-pillen staan bovenaan mijn boodschappenlijstje, Joanna
Hm, zo kan ik de dochters van mijn zus toch niet herinneren. Al hadden ze allebei rond hun tiende wel al een telefoon. Maar alleen zonder abonnement (er is toch overal WiFi) of met een prepaid kaartje, geloof ik. De jongste gaat ook nog steeds niet zelf naar school (groep 8 nu, denk ik). Ligt ook niet in dezelfde wijk, dat scheelt natuurlijk.
Ze waren wel allebei al vroeg druk met nagellak. De twee verschillen ook nogal. De oudste begon al eerder te puberen en de jongste vind het wel leuk om te kokkerellen enzo.
Dat vond ik ook zo frappant aan de tweede, Charlotte: ze zijn gewoon allebei verschillend. Had ik serieus niet echt verwacht. Rationeel gezien wel, natuurlijk, maar ik merkte dat ik echt verrast was door het verschil tussen die twee meiden – en dat al vanaf dag 1. Bijzonder!
Van té schattige ieniemienie teentjes tot pre-puberale stinksokken: http://t.co/km2qiF6BdZ 9 dingen die iedere #minipuber-moeder herkent.
Haha. Hier geen lak of movie dinges, stinkvoeten, een geheel eigen eclectische kledingstijl en attitude zeker wel 😉
‘Mam. Ik ben 10. Laat. Me.’
De discussie over of ze alleen met de bus uit Hoorn en dan vanaf Amsterdam CS naar huis mocht komen heeft ze niet ‘gewonnen’ (ik heb haar opgehaald op CS) en tegelijkertijd vind ik het heerlijk, dat ze zelf naar de bieb kan om nummer 10 ‘Warrior Cats’ tweede serie te gaan ruilen voor deel 11 en 12. Dat ze drie rijen verderop in de trein gaat zitten omdat ze dan rustiger kan lezen -dat lukt natuurlijk niet naast de zevenjarige stuiterbal. Dat ze me geërgerd de rolkoffer weer terug uit handen grist: kan ze makkelijk zelf de trap op krijgen en dat ze, voordat we een soort van samen pannenkoeken gaan bakken instrueert om haar alleen vanaf 1 meter afstand af en toe een aanwijzing te geven als ze het even niet meer weet.
Het contact met de (oh nee, dit is nog maar ‘pre’puber) verandert enorm. Ze waardeert het erg als ik mijn best doe om afstand te houden, geen dingen uit handen te pakken, samen Jeugdjournaal te kijken enzo. Gelukkig speelt ze ook nog met heel veel plezier in de zandbak met haar 2jarige neef
Zo’n puber in huis is inderdaad best heftig. Het confronteert je met heel andere uitdagingen.