Columns

Leeg schoolplein

DIanaVanEwijkNL_FI_02-02

Om 16 voor 12 sta ik voor de deur.
Op slot.
Binnen is geen enkele beweging te zien, aanbellen durf ik niet.

Gelukkig ziet een langslopende juf me. Fronsend gaat de deur op een kier.
Nee, school gaat op woensdag pas om half één uit.
Oh.
Maar het gaat hartstikke goed met haar, hoor.
Oh, fijn.
Ik druip af om dan toch nog maar even een boodschapje te doen.

22 minuten later sta ik, vechtend tegen de tranen, op het koude schoolplein, tussen de gezellig-keuvelende moeders die elkaar wèl kennen, de rondscharrelende peuterbroertjes en een stuk of wat opa’s en oma’s.
Na 10 minuten afzien gaat dan eindelijk de deur open.

Nu niet hollen, en vooral: niet huilen!
Eerst de eindeloos lange gang door – ze zit in het aller-achterste lokaal.
De deur is nog dicht.
Weer wachten, even gluren.
Ach, daar zit ze.

De deur gaat open.
Maar ze mag niet zomaar naar buiten.
Juf Lonneke roept de namen af.
Eerst mag Sumeya, (niet eerlijk, ik stond hier eerst) dan Rubin en dan, eindelijk, is Lena aan de beurt.
Stoel op tafel, de juf een handje geven, ‘Mama!’
Knuffel-en-kus.
Ik huil toch, tranen met tuiten.

De juf zegt dat het goed is gegaan en roept het volgende kind alweer.
Lena kijkt me aan, ze ziet mijn tranen niet.
‘Mama, ik heb hier ook een Rubin! Maar niet een Ruby, want die woont bij mijn oude huis, hè? Wat gaan we nu doen, mam?’

Ja, het leven gaat door en ja, wat gaat dat ontzettend hard.
Gelukkig is er af-en-toe die dichte deur, sta je soms, op een gure woensdag-middag, even stil op een leeg schoolplein.
Doorhollen doe ik straks wel weer.
Maar nu eerst nog even stilstaan in die lange hal, met mijn bijna-vierjarige in mijn armen.

Comments

comments

In categorie: Columns

door

Diana van Ewijk is, naast officieel Soephoofd, ook kapitein van het #KliekjesCollectief en social mediamanager in #BlueCity010. Een storyteller met de focus op foodwaste!