1245,813 – dat is het aantal uren per jaar dat ik mopperig ben.
Of nou ja… mopperig? Stik-chagrijnig is een beter woord – met uitschieters naar diepwanhopig.
Want al sinds 2009 probeer ik 1245,813 uren per jaar twee onverenigbare zaken te combineren. Hoe dat zit? Nou…

1245,813 uren vrij, zijn de kinderen.

1245,813 uren per jaar zijn ze niet op school.
1245,813 uren per jaar zijn ze ‘lekker’ thuis.
1245,813 uren per jaar pure, onversneden vrijheid.

Overdreven? Nee.

Een jaar heeft 8765,81277 uren in totaal.
En basisscholen moeten 7520 uren onderwijs bieden, verdeeld over acht schooljaren. Dat is gemiddeld 940 uren per leerjaar.

De meerekenende lezer komt tot de conclusie dat dat dan betekent dat kinderen 26,5 dag vrij zouden zijn, per maand.

Dat kan toch niet kloppen?
Precies. dat klopt niet.
Want kinderen hebben niet iedere maand hetzelfde aantal uren les.

Kinderen hebben namelijk ontieglijk veel en vaak vakantie.

Even uit mijn blote hoofd: zes weken in de zomer, één week in de herfst, twee weken in de winter, één week in het voorjaar, twee weken in Mei, plus natuurlijk alle losse feest-, marge- en studiedagen. Bij elkaar zijn dat 1245,813 vrije uren.**

1245,813* uren onversneden vrijheid – voor hun dan.

Want die vrijheid heb ík niet.
Ik moet gewoon werken. Achter de computer zitten. Plannen schrijven. Mensen bellen. Overleg plegen. Boeken bedenken. Workshops geven. Klanten spreken.

Ik ben ondernemer; ik kan wel 8765,81277 uren per jaar werken.

Want als ondernemer is er altijd wel iets te doen. En anders kan ik altijd nog het archief opschonen, of bonnetjes inscannen, of een enorme stapels nog-te-lezen-artikelen wegwerken.

Je begrijpt: voor mij zijn die vakanties verre van ontspannen.

Ik moet 1245,813* uur per jaar zien hoe ik mijn werk combineer met mijn kinderen.
En dat is niet makkelijk. Want ik wil niets half doen.

Ik wil wat ik doe, doen voor de volle 100 procent.

Dat moet ook wel, want ik ben een notoir soephoofd.
Een belangrijk deel van mijn geheugen staat op mijn computer.
Even tussendoor mailtjes beantwoorden? Dat werkt dus niet, want dan vergeet ik de helft. Net zomin als het werkt om ‘even tussendoor’ een mekkerend kind aandacht te geven.
De volle 100% hebben ze nodig, mijn werk en mijn kinderen.

Ik weet het. Ik mag niet klagen.

Wij kiezen er zelf voor geen opvang voor de kinderen te regelen**.
Ik wil ze namelijk graag zelf zien opgroeien.
Ik wil er bij zijn nu ze veranderen van onnozele kleutertjes in mensen met een eigen mening.
Ik wil begrijpen, écht begrijpen, wie ze zijn.
Want ik wil ze, naar mijn allerbeste kunnen, begeleiden naar hun volwassen leven. En dat kan ik niet als ze er niet zijn.

Ik klaag dus niet. Ik reken.

Ik reken uit waarom ik niet uitkom met mijn tijd.
In een poging me er bij neer te kunnen leggen.
In de hoop, vooral, dat ik de volgende vakantie wél ontspannen ben, omdat ik weet: dit zijn de 436e tot 7956e vrije uren – en die moet ik hoe dan ook door.

Intussen zitten de eerste 240 vrije uren van dit jaar er al weer op.

En de eerste 180 uur daarvan was ik dus inderdaad stikchagerijnig.
Doodzonde.
Van de volgende reeks vrije uren ga ik gewoon genieten.
Hoofd leeg maken. Rekenmachine weggooien. Kinderen knuffelen.
Ik heb er nú al zin in.

 

*) gemiddeld he? Ik bedoel: ik kan echt niet rekenen, dus bovenstaand sommetje is meer om je een idee te geven.

**) Nu niet steigeren: mijn man doet keurig zijn deel van de zorg. Maar hij werkt in loondienst – en heeft dus maar een fractie van de vrije dagen die de kinderen hebben.
Ik als ondernemer kan mijn werk veel makkelijker plooien rondom het gezin – in theorie.

***) Begrijp me niet verkeerd: ik misgun de kinderen hun vakanties dus niet.
Want, hoe idyllisch wij grote mensen ook allemaal doen over het kinderleven: het is keihard en uitputtend.

Comments

comments